In september was ik totaal onverwacht te gast in de podcast ‘Let’s create a heart rocking change’ van Kelly Van Meldert.
Het gebeurde op het Festival van Verbinding. Daar stond een piepklein caravannetje, een pop-up podcaststudio. De hele dag lang konden ondernemers die dat wilden er terecht om hun verhaal te delen. En de hele dag lang dacht ik “Zalig, wat een kans! Maar dat durf ik niet…”.
Tot het allerlaatste moment. De vriendin met wie ik er was, was al vertrokken. Ik zou nog een laatste drankje drinken en ook doorgaan. Tot ik opeens besefte dat dit een kans was die ik niet wilde missen. Ik raapte dus al mijn moed bijeen en sprak Kelly aan met de vraag of ik nog geïnterviewd kon worden. En zo geschiedde…
We spraken over hoe ik mijn extreme verlegenheid en sociale fobie overwon, over maatschappelijke verandering, persoonlijke missies en jezelf zijn. Ik was razend trots op mezelf dat ik het gedaan had, beseffende dat het waaaaaaay out of my comfort zone was.
Een dikke maand later kreeg ik een mail van Kelly met de boodschap dat mijn podcast online stond.
En toen… deed ik niets. Ik durfde er eerst niet naar luisteren, en het al helemaal niet verspreiden.
Want mijn onzekerheid was plots weer volle bak toegeslagen. Ik legde de lat voor mezelf torenhoog, en omdat de podcast niet aan die onmogelijke lat voldeed, durfde ik ze (en mezelf) niet delen met de buitenwereld.
Daar zat ik dan: ik had mijn grenzen keihard verlegd, maar was te beschaamd om het resultaat te tonen. En dat terwijl we het in de podcast zelfs hadden over grenzen verleggen en over jezelf niet langer klein houden. Ironisch he?
"Daar zat ik dan: ik had mijn grenzen keihard verlegd, maar was te beschaamd om het resultaat te tonen."
Nu, achteraf gezien, besef ik dat dat helemaal niet ironisch is. Dat het zelfs heel menselijk is. Want sommige patronen blijven we tegenkomen in ons leven, telkens opnieuw. Daarom heten ze ook patronen natuurlijk ;-)
Bij mij is dat mijn onzekerheid en mezelf willen verstoppen. Daarin legde ik al een ongelooflijk pad af (dat ik deels toelicht in de podcast), maar af en toe steekt die weer de kop op. Telkens opnieuw vind ik dat confronterend, want telkens opnieuw denk ik “had ik hier niet al voorbij moeten zijn?”. Maar uiteraard werkt dat niet zo…
We evolueren allen op ons eigen tempo. En dat is ok. We hoeven niet van onszelf te verwachten dat we alles bij de eerste gelegenheid helemaal oplossen. Ik niet, en jij ook niet.
Werken aan je beperkende patronen is een proces als het pellen van een ui: als je bewust aan de slag gaat met je patroon, kom je dichter bij je kern. Er is een laagje afgepeld. Tot je opnieuw getriggerd wordt, en je weer in je patroon valt, maar dan op dat diepere laagje. Als we daar telkens opnieuw bewust mee om gaan, komen we steeds dichter bij wie we in werkelijkheid zijn, zonder al die patronen en overtuigingen die ons verder van onszelf verwijderd hebben.
Eén van mijn patronen is dus mezelf verstoppen. Misschien herken jij die ook wel. Of misschien is het bij jou eerder perfectionisme, people pleasen, vermijdingsgedrag of nog iets helemaal anders.
Wat het ook is, weet dat ook jij het kunt aangrijpen als een moment om een laagje af te pellen, en dichter bij jezelf te komen.
En het goede nieuws is: dat hoef je niet alleen te doen.
Laten we er zijn voor elkaar. Laten we een community vormen van mensen die kiezen voor een bewust leven in deze uitdagende wereld. Een leven waarin we onze laagjes van angst en schaamte afwerpen, en durven kiezen voor het mooie wezen dat we in werkelijkheid zijn.
Met hoe meer we dit doen, hoe mooier de wereld wordt. Daar ben ik 100% van overtuigd!
Wil je hierover van ideeën uitwisselen met me? Popel je om ook zo te leven en gelijkgezinden te ontmoeten? Contacteer me voor een gesprek. Ik maak graag tijd voor je!
En euh… uiteraard wil ik je ook de podcast niet onthouden! Die kun je hier beluisteren.
Reactie plaatsen
Reacties